وَ قَالَ [علی علیه السلام] أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ وَ رَضِیَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ وَ هَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَهُ .

و درود خدا بر او، فرمود : آن که جان را با طمع ورزى بپوشاند خود را پست کرده ، و آن که راز سختى هاى خود را آشکار سازد خود را خوار کرده ، و آن که زبان را بر خود حاکم کند خود را بى ارزش کرده است.

از بازیهای کودکانه مان به کوچه بلوغ که خسته شدیم ابرهارا خندیدیم اما جاده به عصیانمان خروشید ما در گذر حادثه جان گرفته بودیم و فردا بی هیچ بهانه ای ما را می خواست توشه ای می باید چشمانمان را که آبی کردیم ایستگاه بعدی پشت پیچ های انتظار چشم براه بود واهمه ای نداریم شاید امید هم با کاسه آبی بدرقه ما را سبز تر کند

باور ما شده بود که در این روز خاک بی گناه بود عطش آب به میهمانی شنهای جاده زمین را بی غرور ،به گریه می انداخت ابرها هنوز هم با خنده هایما ن قهر هستند اما این از حسودی آنها نیست ما کعبه آرزو را نه پای نارون سهراب و نشانی پسرک او بلکه به ترنم شوق خنده می جوییم ما سفر را به ترس نرسیدن نمی بازیم آن سوی افق خدا منتظر ماست.

گرچه سخت است ولی

همتی باید کرد

             قایقی باید ساخت

                       پشت پستوی زمان

                                                            نغمه ها پررنگند

اولین سین هفت سین

                    اولین عید بی تنهایی من   

                                                    خود تویی

            قسمتی در کار نیست

                                         با خدا

                                                حتی با خودم

                                                  صلیب شکسته مسیح را قسم

                                                                                 که دوستت دارم

             فصل پنجم هم که به آبادی  ما بیاید

                                         باز دوستت دارم

نوبهار است عزیز

                 در آن کوش که خوش دل باشی

سالهاست که می خواهم برایت شعری بگویم

                                      عاری از واژه ها

                                         اما قلم هم گاه بهانه می گیرد

                                           وقتی می فهمد

                                   افسوس نشنیدن پاسخت را

                                      تو اگر بغضم می بینی

                                       التماس ما را هم به خدا برسان

                                         باور کن

                                                 به تمام من

                                                   قدر نفسی راه نمانده

روزگاری می شد

          با عشق از فاصله ها گذشت

                                      حتی با یک سلام

گله ای نیست

           حتما فراموش کرده ای چند سال است

               سلامم را بی پاسخ گذارده ای

                   شاید هم جاده آنقدر پر مه بود

                       که سویت را ندانستم

من اما دیشب

              آنقدر گریه کردم

                 که رد پای خواهش روی گونه هایم پا گرفته

شب های بی مهتاب

                   روزهای بی خورشید

                       ابر بی باران

                          گل بی گلدان

                               بی تو فرقی ندارد

                                    تلخ یا تلخ می گذرد